چگونه توانبخشی به بهبودی افراد از آسیب های نخاعی کمک می کند؟
هیچ دو نفر پس از زنده ماندن از آسیب نخاعی احساسات مشابهی را تجربه نمی کنند، اما تقریباً همه نسبت به آنچه اتفاق افتاده احساس ترس، اضطراب یا سردرگمی می کنند. برای افراد عادی است که احساسات بسیار متفاوتی داشته باشند: آرامش از اینکه هنوز زنده هستند، اما ناباوری به ماهیت ناتوانی های خود.
برنامه*های توانبخشی، درمان*های فیزیکی را با فعالیت*های مهارت*سازی و مشاوره ترکیب می*کنند تا حمایت اجتماعی و عاطفی را ارائه دهند. آموزش و مشارکت فعال فرد تازه آسیب دیده و خانواده و دوستان او بسیار مهم است.
یک تیم توانبخشی معمولاً توسط یک پزشک متخصص در طب فیزیکی و توانبخشی (به نام فیزیتریست) هدایت می شود و اغلب شامل مددکاران اجتماعی، درمانگران فیزیکی و کار، درمانگران تفریحی، پرستاران توانبخشی، روانشناسان توانبخشی، مشاوران حرفه ای، متخصصان تغذیه و سایر متخصصان است. یک کارمند پرونده یا مدیر برنامه مراقبت را هماهنگ می کند.
در مرحله اولیه توانبخشی، درمانگران بر بازیابی قدرت پا و بازو تاکید می کنند زیرا تحرک و ارتباط دو حوزه مهم عملکرد هستند. برای برخی، تحرک تنها با کمک وسایلی مانند واکر، بریس های پا ، یا ویلچر امکان پذیر خواهد بود. مهارت*های ارتباطی، مانند نوشتن، تایپ کردن، و استفاده از تلفن نیز ممکن است به دستگاه*های تطبیقی نیاز داشته باشند.
فیزیوتراپی شامل برنامه های ورزشی است که برای تقویت عضله طراحی شده اند. کاردرمانی به رشد مجدد مهارت های حرکتی ظریف کمک می کند. برنامه*های مدیریت مثانه و روده، روال*های اولیه توالت رفتن را آموزش می*دهند و بیماران نیز تکنیک*های خودآرایی را می*آموزند. افراد استراتژی های مقابله ای را برای دوره های مکرر اسپاستیسیتی ، دیس رفلکسی اتونومیک و درد نوروژنیک به دست می آورند.
توانبخشی حرفه ای با ارزیابی مهارت های اولیه کار، مهارت فعلی و قابلیت های فیزیکی و شناختی برای تعیین احتمال اشتغال آغاز می شود. سپس یک متخصص توانبخشی حرفه*ای، مکان*های کاری بالقوه را شناسایی می*کند، نوع تجهیزات کمکی مورد نیاز را تعیین می*کند، و به ترتیب دادن یک محل کار کاربرپسند کمک می*کند. برای کسانی که معلولیت مانع از بازگشت آنها به محل کار می شود، درمانگران بر تشویق بهره وری از طریق مشارکت در فعالیت هایی تمرکز می کنند که احساس رضایت و عزت نفس را فراهم می کند. این می تواند شامل کلاس های آموزشی، سرگرمی ها، عضویت در گروه های علاقه مند خاص و شرکت در رویدادهای خانوادگی و اجتماعی باشد.
تفریح درمانی بیماران را تشویق می کند تا بر توانایی های خود بسازند تا بتوانند در فعالیت های تفریحی یا ورزشی در سطح تحرک خود شرکت کنند. شرکت در مراکز تفریحی و ورزش های دو و میدانی به افراد مبتلا به ضایعات نخاعی کمک می کند تا سبک زندگی متعادل تری داشته باشند و همچنین فرصت هایی برای اجتماعی شدن و ابراز وجود فراهم می کند.
