گره چینی چوب هنر ظریفی است که از اوایل دوره اسلامی در ایران رایج بوده است، متاسفانه از سابقه ی گره چینی در ایران اطلاعات دقیقی در دست نیست. بررسی ها نشان می دهد که این هنر در قرن 6 تا 8 هجری قمری ابتدا در مصر و سوریه رواج پیدا کرد و پس از آن به ایران رسید. پژوهشگران معتقدند که این هنر نخستین بار در دوران خلفای عباسی به کار گرفته شده است. مطالعات نشان می دهد که خاستگاه اصلی این هنر شهر اصفهان بوده است.


تعاریف مختلفی از گره چینی وجود دارد که عموما به یک معنا هستند و فقط ادبیات آن ها متفاوت است؛ در ادامه چند مورد از این تعاریف را می خوانیم:

در اصطلاحات هنری گره چینی به مجموعه ای از شکل های هندسی گفته می شود که با نظم، ترتیب و پیچ و شکل های هماهنگ و قرینه در کنار هم چیده شده اند؛ در تعریفی دیگر گره چینی را یک ترکیب هماهنگ از شکل های هندسی به هم پیچیده، موزون و جذاب می دانند که با استفاده از خط های راست شکل گرفته اند.

نکته: گره چینی از اتصال قطعات برش خورده ی چوبی و شیشه های رنگی هم اندازه، به نام آلات و لقط به یکدیگر ایجاد می شود.

انواع گره چینی

هفت نوع گره چینی وجود دارد:
گره تند
گره کند
گره شل
گره تند و شل
گره کند و شل
گره پیلی
گره درودگری
هر یک از این گره ها طرح و زمینه های بسیار زیادی دارند که از کنار هم قرار گرفتن چند نوع آلت به طور منظم با قاعده ی گوناگون در زمینه های مختلف شکل می گیرند.

ابزارهای مورد نیاز برای ساخت گره چینی

انواع اره مانند اره ی برقی، اره ی دستی، اره ی چکشی و …
انواع رنده مانند رنده ی کف بری، رنده ی دستی، رنده ی دوراهی و …
انواع گیره ها مانند گیره ی دستی و گیره ی رومیزی
انواع خط کش ها مانند خط کش تیزه دار کولیسی، گونیای 90 درجه، گونیای بازشو و …
انواع سمباده مانند دستگاه سمباده زن دیسکی، لرزشی، چرخشی و …
انواع دریل، سوهان، چکش و …